به گزارش خبرگزاری مهر، فهیمه فرهمندپور، رئیس شورای فرهنگی اجتماعی زنان و خانواده شورای عالی انقلاب فرهنگی در یادداشتی، به تبیین ابعاد کمتر شناخته‌شده‌ای از شخصیت علمی، مدیریتی و اخلاقی شهید دکتر محمدمهدی طهرانچی پرداخت.
دکتر طهرانچی نیز مانند سایر شهدای شاخص جنگ تحمیلی اخیر، پس از عمری مجاهدت و تکاپو، سرانجام امروز در خانه ابدی اش آرام گرفت. او را دورادور می‌شناختم، از طریق رسانه، سمینارها، نشست‌ها یا حضور در بعضی جلسات مشترک …
از دی ماه ۱۴۰۲ که وارد شورای عالی انقلاب فرهنگی شدم، طبعاً از نزدیک توفیق آشنایی و تعامل با او را پیدا کردم. اظهار نظر در مورد تخصص علمی اش در فیزیک هسته‌ای در حوزه دانش و تجربه من نبوده و نیست، اما ۳ ویژگی دکتر طهرانچی همیشه برایم چشمگیر و قابل توجه بود؛
– فیزیکدان بود اما تفکر و تحلیل‌های نظام مند او در حوزه علوم انسانی و علوم اجتماعی برایم جذاب و تأمل برانگیز بود. در یکی از سلسله نشست‌های طراحی الگوی حکمرانی تمدنی در حوزه زنان و خانواده، هم میزبان نشست ما بود و هم میهمان آن. پختگی نگاه و تحلیل‌هایش حقیقتاً شوق آفرین بود.
– اشراف، تعهد و ابتکارات مدیریتی اش بویژه در حوزه دغدغه مندی های من یعنی حوزه زنان و خانواده، همیشه مرا سر ذوق می‌آورد. وقتی با شور و دغدغه در مورد سیاستگذاری، حکمرانی و مدیریت خانواده محور یا معطوف به جنسیت حرف می‌زدم، مطالبه می‌کردم و دنبال راه‌ها و حرفهای جدید بودم، دکتر طهرانچی همیشه ایده‌های نو یا تجربیات کاربردی داشت که مرا امیدوار و دلگرم می‌کرد.
– تعهد و دلسوزی اش نسبت به خانواده بزرگ دانشگاه آزاد و مسائل و مشکلات آنها بیش از حد تصور بود. در جلسات، حین تصمیم گیری ها و در گفتگوهای مرتبط، جوری از مصالح این خانواده دفاع می‌کرد که انگار دارد از حریم فرزندانش، از حریم خانه اش پاسبانی می‌کند. به عنوان دبیر ستاد خانواده و زنان طبعاً مکرر مورد مراجعه اعضای هیأت علمی خانم یا دانشجویان دختری هستم که برای رفع مشکلات کاری یا تحصیلی شأن به من نامه می‌نویسند، ایمیل می‌زنند یا … در این مدت، در مورد مراجعات دانشگاه آزادی‌ها، دلم آرام و مطمئن بود که پیگیری‌های مان جواب می‌دهد. دفعات اول که در حاشیه جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی یا شورای ستاد علم برای انتقال این موارد به سراغ دکتر طهرانچی می‌رفتم، لازم می‌دیدم توضیح بدهم یا مکاتبه رسمی ضمیمه کنم. مدارک را می‌گرفت، توضیحاتم را با دقت و حوصله گوش می‌کرد و قول پیگیری می‌داد. بعد از مدتی به پیگیری‌های من، به سلام و احوالپرسی معنادارم، به اینکه در صندلی کنار ایشان می‌نشستم عادت کرده بود، تا مرا می‌دید با تمام چهره اش می‌خندید و با گشاده رویی، فقط دستش را دراز می‌کرد و پاکت مدارک را می‌گرفت و دیگر نیازی به هیچ حرف و توضیحی نبود.
پرونده تلاش‌ها و تکاپوها، پرونده دانش و مدیریت و تعهد، پرونده اخلاص و علم و عملِ دکتر طهرانچی برای کاشتنِ در این عالم، بسته و برای برداشتنِ در سرای دیگر گشوده شد. اما جلوه‌ها و الگوهایی برای ما به جا گذاشت که نه بسته می‌شود و نه فراموش.
خاطره اش برای من، گرامی‌تر از آن است که از او یاد نکنم و خبرِ خوبی‌هایش را نپراکنم…
نظرات کاربران