به گزارش خبرنگار مهر، مراسم پرشور پیاده‌روی جاماندگان اربعین حسینی، امروز پنجشنبه ۲۳ مردادماه، همزمان با اربعین سرور و سالار شهیدان، با حضور گسترده و عاشقانه اقشار مختلف مردم پایتخت آغاز شد.
همه ساله این حرکت معنوی از میدان آئینی امام حسین (ع) آغاز شده و سیل جمعیت، پس از زمزمه زیارت اربعین، قدم در مسیری نمادین به سوی حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) می نهند تا ارادت خود را به اهل‌بیت (ع) نشان دهند.
در طول این مسیر، فضایی کاملاً شبیه به پیاده‌روی اربعین در کربلا بازسازی شده است و هزاران موکب و غرفه با هدف خدمت‌رسانی به زائران برپا شده است.
این مواکب، که بعضی از آنها توسط خانواده‌ها به صورت مستقل و برخی دیگر توسط خانواده‌های معظم شهدا اداره می‌شوند، خدمات متنوعی از جمله پذیرایی، ارائه خدمات درمانی و فرهنگی را ارائه می‌دهند.
به نام شهید وطن
همچنین، برای ادای احترام به مقام شامخ شهدا، بیش از ۲۰۰۰ غرفه و موکب به نام شهدای اقتدار ایران اسلامی نامگذاری شده‌اند.
در این مواکب، برنامه‌های فرهنگی، نمایشگاهی و تبلیغاتی متعددی با هدف ترویج فرهنگ ایثار و شهادت و شبیه‌سازی فضای معنوی کربلا انجام خواهد شد.
برای سهولت در تردد زائران، سیستم حمل‌ونقل عمومی تهران بسیج شده و ایستگاه‌های مترو در مسیر پیاده‌روی با حداکثر توان خود به مسافران خدمت‌رسانی می‌کنند و شرکت واحد اتوبوسرانی نیز با استقرار اتوبوس‌ها، به ویژه در انتهای مسیر در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)، مسئولیت انتقال شرکت‌کنندگان به نقاط مختلف شهر را بر عهده دارد.
حال و هوای اربعینی ایستگاه‌های مترو
از نخستین ساعات بامداد، حال‌وهوای خیابان‌ها و ایستگاه‌های مترو تهران رنگ و بوی اربعین به خود گرفته است.
جمعیت عزاداران، از خانواده‌ها و گروه‌های دوستانه گرفته تا هیئت‌های منظم، کم‌کم به سمت مسیر «حرکت جاماندگان اربعین حسینی» روانه می‌شوند. پرچم‌های یا حسین (ع) در دست‌ها تکان می‌خورد و صدای نوحه و ذکر از هر گوشه به گوش می‌رسد.
شرکت بهره‌برداری متروی تهران از ابتدای صبح، با تمام ظرفیت در حال خدمت‌رسانی به مردم است تا زائران جامانده از کربلا را به نقاط آغازین این راهپیمایی بزرگ برساند. موج مسافران در ایستگاه‌ها با چهره‌هایی آمیخته به شوق و اندوه، نشان از عزم مردم برای پیوستن به این حرکت معنوی دارد.
هوای شهرری که امروز میزبان دلدادگان حسین‌بن‌علی (ع) است، سنگینی و صلابت خاصی دارد؛ گویی هر قدم، پیوندی است میان تهران و جاده‌های نجف تا کربلا.
موکب‌ها از ساعات ابتدایی صبح، درهای محبتشان را گشوده‌اند؛ دیگ‌های آش، سینی‌های خرما و چای‌های داغ، لبخند خادمان را همراهی می‌کند. کودکان با پیشانی‌بندهای «یا زینب» و «یا حسین» در کنار سالخوردگانی که تسبیح در دست دارند، در مسیر پیاده‌روی قدم برمی‌دارند. امروز، تهران نه یک شهر، که تکه‌ای از مسیر کربلاست؛ جایی که اشک و لبخند، خستگی و شوق، نذر و نیاز، همه در یک نقطه تلاقی پیدا کرده‌اند.
جابجایی زائران به صورت صلواتی
حسین ذات علی شهروند تهرانی در گفتگو با خبرنگار مهر می‌گوید: این چهارمین سالی است که کار جابجایی صلواتی زائران جاماندگان اربعین را انجام می‌دهم. چون امسال هم به کربلا نرفتم. البته در مجموع ۱۲ بار به کربلا مشرف شده‌ام؛ از زمانی که نیروهای اشغالگر آمریکایی در مرز حضور داشتند تا امروز. اما در این چهار سال اخیر نرفته‌ام و در روز اربعین، به خاطر امام حسین (علیه‌السلام)، مشغول جابه‌جایی زائران اربعین امام حسین هستم.
رنگ و بوی اربعینی پایتخت
امروز، پایتخت رنگ و بوی کربلا به خود گرفت. میدان امام حسین (ع) از ساعات اولیه صبح، به دریایی از انسان‌های مشتاق تبدیل شده بود. نه فقط یک راهپیمایی، که یک میعادگاه بود برای عاشقان. هوا، بوی اسفند و عطر گلاب می‌داد و در هر گوشه، نوای لبیک یا حسین بلند بود. چهره‌ها از هم متفاوت بودند، اما همه یک هدف داشتند: پیوستن به قافله‌ای که دل‌هایشان مدت‌هاست در آرزوی کربلاست. قدم به قدم با هزاران نفر که هر یک داستانی در دل دارند.
مسیر پیاده‌روی، شریان اصلی این عشق است. در هر قدم، خستگی جای خود را به شور و اشتیاق می‌داد. پدر و مادری را دیدیم که دست در دست، با کودکی که روی شانه‌های پدر بود، گام برمی‌داشتند. چشمانشان، حرف از سال‌ها حسرت داشت. این راهپیمایی، تسکینی بود برای آنها که نتوانسته‌اند اربعین در کربلا باشند. این مسیر، یک راه عبور نبود، بلکه پلی بود از تهران تا بین‌الحرمین.
فاطمه سادات صنیعی شهروند تهرانی در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: ما ملت امام حسین (ع) هستیم. به پاس خون شهیدان و جان‌فشانی آنان، وظیفه داریم در این روز بزرگ حضور پیدا کنیم تک‌تک قدم‌های خود را برای سلامتی و تعجیل در فرج حضرت ولی‌عصر (عج) برمی‌داریم. ان‌شاءالله جانمان فدای حضرت ولی‌عصر (عج) شود و ملت ایران روزبه‌روز قدرتمندتر گردد. امیدواریم چنین روزهایی همواره زنده و پاینده بماند.
اینجا شهرری است، صبح روزی که قلبش برای حسین (ع) می‌تپد. هوا هنوز خنکای صبحگاهی را دارد، اما خیابان‌ها شاهد جمعیتی است که از کوچه‌ها و محله‌های تهران به سمت مسیر پیاده‌روی جاماندگان حسینی روان شده‌اند. صدای صلوات و یا حسین (ع) از هر سو به گوش می‌رسد و بوی نذری‌های تازه‌پخته در هوا پیچیده است.
زنان با چادرهای مشکی، مردان با پرچم‌های یا حسین، و کودکانی که با شور و شوق از خواب برخاسته‌اند، همگی به این کاروان عشق پیوسته‌اند. گویی اینجا، همه یک دل و یک صدا به سمت کربلایی می‌روند که در دل خود ساخته‌اند، تا بگویند حتی اگر از راه دور مانده‌ایم، دلمان در مسیر بین‌الحرمین می‌تپد.
اینجا در مسیر پیاده‌روی جاماندگان حسینی، تنوع لباس‌ها مثل نقش‌های یک قالی بزرگ درهم تنیده شده است. از کت و پیراهن رسمی گرفته تا دشداشه، چادر مشکی، شال محلی، لباس‌های ورزشی، لباس روحانیت و حتی لباس کار روزانه؛ هرکسی با همان‌چه بر تن دارد، به صف خادمان پیوست است.
یکی با جلیقه‌ای که رویش نوشته «یا حسین» بطری‌های آب پخش می‌کند، یکی دیگر با لباس عربی در حال تعارف قهوه عربی به زائران است. در این مسیر، لباس‌ها فقط برای پوشاندن تن‌اند؛ یک رنگ واحد در دل همه جاری است: رنگ خدمت. اینجا، جاماندگان لباس واحدشان را از عشق به امام حسین علیه‌السلام دوخته‌اند.
عمق و نفوذ فرهنگ عاشورایی در جامعه ایران
حجت‌الاسلام صفایی شهروند تهرانی در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: بنده معتقدم این حرکت، فراتر از یک پیاده‌روی ساده است. این مراسم، نمادی از وحدت و همبستگی شیعیان و ابراز ارادت به ساحت مقدس امام حسین (ع) است. در شرایطی که امکان حضور میلیون‌ها نفر در کربلا فراهم نیست، این پیاده‌روی فرصتی است تا جاماندگان از قافله عشق، خود را در این مسیر معنوی شریک بدانند. حضور اقشار مختلف مردم، از جوانان پرشور تا بزرگ‌ترها، نشان‌دهنده عمق و نفوذ فرهنگ عاشورا در جامعه ماست. این مراسم نه تنها یک حرکت مذهبی، بلکه یک رویداد فرهنگی و اجتماعی است که پیام‌هایی همچون ایثار، فداکاری و آزادگی را به نسل‌های جدید منتقل می‌کند. موکب‌های مردمی، خدمات‌رسانی خودجوش و فضای معنوی حاکم بر مسیر، همگی یادآور پیاده‌روی باشکوه اربعین در عراق است و به نوعی حسرت جاماندگان را تسکین می‌دهد. در واقع، این مراسم مسیری است بین دل‌های مشتاق و حرم سیدالشهدا، که هر سال با شکوه بیشتری برگزار می‌شود.
پیرمردی خمیده، عصا به دست، آرام اما استوار در مسیر جاماندگان حسینی گام برمی‌دارد. هر قدمش نشان از سال‌هایی دارد که بر شانه‌هایش نشسته، اما چشم‌هایش برق عشق و ارادت به امام حسین (ع) را بازگو می‌کند. صدای گام‌هایش، هرچند کند، هم‌آوا با زمزمه لبیک یا حسین همراهانش است. عرقی که بر پیشانی‌اش نشسته، نه از خستگی که از شوق رسیدن و هم‌پایی با کاروان دل‌های حسینی است. در ازدحام جمعیت، عصایش تکیه‌گاه تن اوست و عشق، تکیه‌گاه جانش.
در مسیر جاماندگان حسینی، از افغانستان و پاکستان تا ایران و عراق، همه کنار هم ایستاده‌اند؛ با پرچم‌ها و لهجه‌های گوناگون اما با یک دل و یک نوا، به عشق امام حسین (ع) به زائران خدمت می‌کنند. اینجا مرزها رنگ می‌بازند و فقط پرچم عشق برافراشته است.
دهه هشتادی‌ها با اسپند، مسیر جاماندگان را عطرآگین کردند. در میان موج جمعیت پیاده‌روی جاماندگان حسینی، نوجوانان و جوانان دهه هشتادی با دود کردن اسپند، مسیر زائران را پر از عطر و برکت کردند؛ حرکتی ساده اما پر از عشق به حسین (ع).
قدم‌های کوچک، دل‌های بزرگ؛ دهه نودی‌ها در مسیر عشق حسین (ع) و صدای رسا اما کودکانه‌شان در حمایت از مردم غزه، دیدنی بود.
رادین نوجوان ۱۴ ساله تهرانی در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: «راستش، من هر سال عکس‌ها و فیلم‌های راهپیمایی کربلا رو می‌بینم و حسرت می‌خورم. همیشه دوست داشتم اونجا باشم، اما شرایطش برام مهیا نشده است. وقتی فهمیدم اینجا هم مراسمی شبیه به اون برگزار میشه، خیلی خوشحال شدم. با دوستم قرار گذاشتیم و اومدیم. اینجا حال و هوای خاصی داره، انگار همه برای یک هدف مشترک جمع شدن. با اینکه کربلا نیست، اما وقتی موکب‌ها رو می‌بینم و صدای مداحی رو می‌شنوم، حس می‌کنم یه قدم به اونجا نزدیک‌ترم. انگار همه‌مون یه جورایی جامانده‌ایم و این پیاده‌روی، تسکینی برای دلتنگی‌هامونه. آدم‌های مختلفی رو می‌بینم که هر کدوم با یه حال و هوایی اومدن، از بچه‌های کوچیک تا مادربزرگ‌ها. این وحدت و همدلی خیلی برام جذابه و باعث میشه احساس کنم تنها نیستم. انگیزه من از اومدن، فقط همین حس قشنگ نزدیکی به امام حسین (ع) و ابراز ارادت به ایشونه. دوست دارم این حس رو تجربه کنم و با خودم ببرم.»
در مسیر پیاده‌روی اربعین جاماندگان، خیابان‌ها به صحنه‌ای از همدلی و مسئولیت‌پذیری بدل شده است. آمبولانس‌ها با چراغ‌های گردان و صدای آرام آژیر، آماده امدادرسانی به زائران هستند؛ کارگران شهرداری بی‌وقفه مسیر را پاک و مرتب می‌کنند تا راه، هموار و ایمن باشد؛ نیروهای انتظامی در کنار مسیر، با نگاهی آرام و حضوری اطمینان‌بخش، امنیت جمعیت میلیونی را پاس می‌دارند.کنار همه این‌ها، امدادگران هلال‌احمر با لباس‌های سرخ و کوله‌های امدادی، چون نگهبانان مهر و خدمت، آماده هرگونه کمک به زائران گام‌زن هستند.
این نظم و یکپارچگی، تصویری ناب از هم‌افزایی مردمی و نهادی را به نمایش گذاشته است. در میان سیل جمعیت سیاه‌پوش، دستگاه‌های خدماتی و امدادی همچون رگ‌های حیاتی، جریان خدمت را در بدن این اجتماع عظیم به حرکت درمی‌آورند. هر یک با نقش ویژه خود، قطعه‌ای از پازل عاشقی و امنیت را کامل می‌کنند؛ تا زائران جامانده، بی‌هیچ دغدغه، مسیر عشق را با آرامش و اطمینان گام بردارند.
عراقی‌ها در تهران، به نشانه وفاداری به فرهنگ مهمان‌نوازی اربعین، دانه‌های قهوه را بر آتش برشته کردند تا در مسیر جاماندگان، مزه مشایه را به دل زائران ایرانی بچشانند.
پرچم حرم حضرت امام حسین در مسیر با تبرک مردم حسینی در مسیر پیاده روی اربعینی قرار گرفت. مداحی سسلرم کرببلا در ایستگاه مشک مسیر پیاده روی اربعین حسینی نیز طنین انداز شد.
سسلرم کرببلا حسین کرب و بلا باشدا وار شوق کربلا
آلدی صبریمی نینوا آتشین دیلدن سس گلیر …
سنده یاتان شاهه جانم فدا ای دیل الهلیلا وسیاق
گوزل سهنو رواق یاندریر درد و فراق منی درد و فراق…
سسلرم کرببلا حسین کرببلا؛ گول ال اوزدو گلزارینن
هم اکنون که خورشید آرام‌آرام بالا آمده و پرتوهای داغش چون موجی طلایی بر سر و شانه زائران می‌ریزد. آسفالت، گرمای خودش را به پاها پس می‌دهد و هوا سنگین و عطش‌آور شده، اما گام‌ها هنوز استوارند. از دور، انبوه جمعیت چون رودخانه‌ای بی‌انتها پیش می‌رود؛ موج‌های انسانی که در هم تنیده، نفس‌هایشان به هم گره خورده و صدای همهمه و نوای «لبیک یا حسین» مثل نسیمی داغ در فضا می‌پیچد.در این میان، گرما نه دشمن راه، که همراهی صبور است؛ همراهی که هر لحظه جمعیت بیشتری را در آغوش خود می‌گیرد.
خانواده‌ها در مسیر راهپیمایی جاماندگان حسینی با دستبندهای از پرچم فلسطین سعی در زنده نگهداشتن شهدای غزه داشتند.
در حال تکمیل…
نظرات کاربران