نور از طریق عدسی وارد چشم میشود و سلول‌های خاصی را روی شبکیه فعال می‌کند. اما هنگامی که لکه‌های شناور در اطراف زجاجیه حرکت می‌کنند، سایه‌هایی روی شبکیه پخش می‌شوند و تصاویر عجیبی ایجاد می‌کنند که بسیاری از ما قادر به مشاهده آن‌ها هستیم.
تقریباً ۷۶ درصد افراد بدون اختلال بینایی موجودی به نام “مَگَس‌پَران چشم” یا “مگسک” را تجربه می‌کنند
این اختلالات به شکل ساختارهای متحرکی مانند کرم‌های کوچک ظاهر می‌شوند. در صورتی که به چیزی روشن و یکنواخت مانند آسمان، برف یا صفحه‌ای سفید نگاه کنید، این ساختارها در میدان دید شما ظاهر می‌شوند. آن‌ها، اجسام ریز درون چشم شما هستند و ممکن است شامل قطعاتی از بافت، سلول‌های قرمز خون یا توده‌های پروتئینی شناور در زجاجیه چشم باشند. این ماده ژله‌مانند که بین عدسی و شبکیه قرار دارد، شکل چشم را حفظ می‌کند.
همچنین، نور از طریق عدسی وارد چشم میشود و سلول‌های خاصی را روی شبکیه فعال می‌کند، اما وقتی لکه‌های شناور در اطراف زجاجیه حرکت می‌کنند، سایه‌هایی روی شبکیه پخش می‌شوند و تصاویر عجیبی ایجاد می‌کنند که بسیاری از ما قادر به مشاهده آن‌ها هستیم.
پدیده “انتوپتیک زمینه آبی” عکس العملی بر خلاف “مگس‌پران” است
این الگوها سایه‌هایی نیستند که توسط چیزی در زجاجیه ایجاد شوند، بلکه در واقع از سلول‌های سفید خون در مویرگ‌های شبکیه بوجود می‌آیند. این سلول‌های ایمنی به اندازه‌ی بزرگی هستند که قادر به کاهش سرعت حرکت سلول‌های قرمز خون هستند و مناطقی در مویرگ‌ها را ایجاد می‌کنند که تنها شامل پلاسما هستند و در ادامه سلول‌های سفید خون و توده‌ای از سلول‌های قرمز خون وجود دارد. با نگاه کردن به منطقه‌ای روشن آبی مانند آسمان، می‌توانیم آن‌ها را در حال حرکت مشاهده کنیم، زیرا پلاسما یا سلول‌های سفید خون در مقابل سلول‌های قرمز خون نور آبی را جذب نمی‌کنند.
“مگس‌پران” و “انتوپتیک زمینه آبی” از پدیده‌هایی هستند که آن‌ها را وقتی چشم‌هایمان باز است، تجربه می‌کنیم. اما چشم‌ها در حالتی که فقط بسته هستند، نیز رفتار عجیبی دارند. وقتی چشمان خود را ببندید یا در اتاقی بسیار تاریک چشم‌های خود را باز کنید، ممکن است به الگوهای مختلف و چرخش رنگ یا حتی سوسو زدن توجه کنید.
بعضی از اختلالات بینایی ممکن است ناشی از مشکلات پزشکی خاصی باشند و در صورت تجربه مداوم این اختلالات بینایی، مناسب است به یک تخصصی در این زمینه مراجعه کنید. اما بیشتر افراد وقتی چشمان خود را ببندند، توهمات بصری بی‌خطری را تجربه می‌کنند که نتیجه‌ی طبیعی عملکرد چشمان است. این پدیده‌ها به نام “فسفن” شناخته می‌شوند که حس نوری هستند و افراد آن‌ها را تجربه می‌کنند در حالی که نوری برای تولید آن‌ها وجود ندارد.
چشمان ما در تاریکی خاموش نمی‌شوند، بلکه سیگنال‌های بسیار ضعیفی شبیه به نور تولید می‌کنند. این سیگنال‌ها به طور پیوسته توسط سلول‌های پشت چشم ایجاد می‌شوند. چرخش‌ها و امواجی که مشاهده می‌کنیم، ناشی از تغییرات در فعالیت این سلول‌ها است. حباب‌ها ممکن است دارای رنگ باشند، زیرا سلول‌های چشمی که به تشخیص رنگ می‌پردازند، نیز فعالیت نشان می‌دهند. سیگنال‌ها به مغز منتقل می‌شوند و مغز فعالیت تصادفی این سلول‌ها را تفسیر می‌کند. مغز نمی‌داند که این سیگنال‌ها توسط نور واقعی تولید نشده‌اند، بنابراین، ما فکر می‌کنیم که الگوها و نورهای رنگی را مشاهده می‌کنیم درحالی که در واقع وجود ندارند.
اگرچه توهم‌هایی که توصیف شد، در افراد سالم رخ می‌دهند، ممکن است نشانه‌ای از مشکلات شبکیه مانند جداشدگی شبکیه یا اختلالات عصبی باشند، یا به سادگی ناشی از این باشد که چشمان خود را بیش از حد ماساژ داده‌اید. اگر به‌طور تصادفی فشار کمی به کره چشم خود وارد کنید (لطفاً این کار را عمداً انجام ندهید)، می‌تواند باعث ایجاد فسفن شود.
اگر آنچه مشاهده می‌کنید، تغییر کرده و الگوهای نور بارزتر شده و یا برای مدت زمان بیشتری حفظ می‌شوند، احتمالاً نشان‌دهنده وجود مشکلی است و باید به پزشک مراجعه کنید.
نظرات کاربران