آلزایمر و هنرمندان: تأثیر بیماری آلزایمر بر هنرمندان

رابطه بین هنرمندان و ابتلا به آلزایمر: آثاری از مطالعات نشان می‌دهد که هنرمندان، به ویژه نقاشان، با احتمال بیشتری نسبت به افراد عادی به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند. این موضوع توسط محققان واکنش گرفته است و آنها باور دارند که نقاشان به دلیل صرف زمان طولانی در حالت انزوا و تمرکز بر روی انتقال تصویر ذهنی به بوم، در معرض خطر بیشتری از بروز آلزایمر قرار می‌گیرند. به عبارت دیگر، هنرمندان با توجه به خصوصیات فردی هنری خود که شامل انزوا طلبی است، مستعد ترند برای ورود به مراحل اولیه زوال عقلی شوند. علاوه بر این، سابقه افسردگی درمان نشده نیز منجر به افزایش احتمال ابتلا به آلزایمر می‌شود.

آلزایمر و هنرمندان

از طرف دیگر، عواملی نیز وجود دارند که می‌توانند احتمال بروز و پیشرفت بیماری را کاهش دهند و آن را به تأخیر بیندازند. یکی از این عوامل، فعالیت ذهنی، افزایش سطح دانش و مطالعه است. مطالعات نشان می‌دهد که افرادی که فعالیت مغزی بیشتری داشته و ذهن خود را تا سالمندی فعال نگه می‌دارند، احتمال ابتلا به آلزایمر را کمتر دارند. در حالی که هنرمندان به دلیل داشتن روحیه درون‌گرا و تمایل به خلوت‌گزینی بیشتر، بیشتر در معرض خطر آلزایمر هستند، به ویژه در هنرهای تجسمی. همچنین، به دلیل اینکه هنرمندان کمتر به مطالعه علاقه‌مندند و افسردگی در آنها بیشتر است و میل به درمان کمتری دارند، فعالیت‌های هنری کمتر دانش‌مدار هستند و کمتر دیده می‌شود که هنرمندان بسیار علاقه‌مند به مطالعه باشند.

تولید هنر و خلق آثار هنری نیازمندی است که فقط از طریق کتاب‌ها به دست نمی‌آید؛ بلکه از درون هنرمند نشأت می‌گیرد. حتی اگر هنرمندان به بیماری آلزایمر مبتلا شوند، این واقعیت تغییر نمی‌کند. آنجان چاترچی، استاد دانشگاه پنسیلوانیا، معتقد است که هنگام خلق یک اثر هنری، هنرمند در واقع از بخش‌های مختلف مغز خود استفاده می‌کند. هر اثری به طریقی فرایند خلق را برای ما شرح می‌دهد، حتی در شرایط دشوار. نمونه‌ای از این موضوع می‌توان به ویلیام آترموهلن اشاره کرد، نقاشی که مدت‌ها در اتاقی تنها می‌نشست و به نقاشی‌های فیگوراتیو با تمرکز بر جزئیات مشهور بود. وی به آلزایمر مبتلا شد و در طول چند سالی که بیماری در حال پیشرفت بود و پیش از آنکه توانایی نقاشی و طراحی را از دست بدهد، در آثار خود تاثیر آلزایمر و فرایند تخریب سلول‌های مغزی خود را به تصویر کشید. احساساتی که در این تابلوها نمایش داده شده بیانگر سرکشی، عصبانیت، ترس، تنهایی، شرمندگی، گیچ و غم است، و ناپدید شدن تدریجی هویت او را نشان می‌دهد.

پایان

به هنرمندان توصیه می‌شود که بیشتر به سه مورد زیر توجه کنند تا کمتر در معرض خطر قرار گیرند: اولاً، روابط اجتماعی خود را تقویت کنند و از خلوت‌گزینی‌های طولانی مدت پرهیز کنند. دوماً، خلق آثار هنری خود را جدی بگیرند و در صورت تشخیص افسردگی، آن را به عنوان نشانه روشن فکری در نظر بگیرند؛ زیرا 70 درصد موارد افسردگی قابل درمان هستند. و سوماً، بیشتر مطالعه کنند، حتی در مورد موضوعاتی که به هنرشان ارتباط مستقیم ندارد.